In de Bob Everswereld was Hans van Oudenaarden tot voor kort een volkomen onbekend begrip. Zou je jezelf in het kort kunnen introduceren bij de lezers van de Nieuwsbrief? Zij zijn natuurlijk erg benieuwd wie er als tekenaar achter de nieuwe stripverhalen zit.

Maar natuurlijk. Een interview per e-mail nog wel! Vanzelfsprekend wil ik jullie lezers een en ander vertellen over dit project rondom "Een vliegtuigsmokkel met verrassingen".

Ik heb in de afgelopen jaren vooral veel commerciële illustraties gedaan - Postbank, Pepsi, dat soort dingen - en animaties… eigenlijk niet zoveel redactionele dingen of boeken. Covers dan nog voornamelijk. Mijn grote liefde is toch wel de strip.

Ghostwork voor de Nederlandse Donald Duck, de Sjors en Sjimmie strip, Libelle's 'Jan Jans en kinderen'. In Sjors en Sjimmie Stripblad de strip 'Dave', voor Malmbergs 'Hello You' deed ik 'Inspector Diamond' en voor het Spaanse Kiss Comix heb ik 'de Kleine Dood' gemaakt. Die laatste strip is als album in Nederland uitgegeven bij Sombrero's 'Zwarte Reeks' en te koop bij de stripspeciaalzaak.

Als kind las ik Arendsoog vanwege de weergaloze illustraties van Kresse. Een boek met een lelijk cover kon volgens deze kleine Hans alleen om die reden al geen goed boek zijn.

Ik heb me eigenlijk nauwelijks verdiept in alle bestaande BE-illustratiemateriaal. Ik ben vooral uitgegaan van de beschrijvingen zoals ik ze in de tekst en het scenario aantrof.

Morris, de onvolprezen tekenaar van Lucky Luke, kreeg ooit een brief van een fan naar aanleiding van de eerste vertoning van de Lucky Luke TV-animatie. De fan prees de tekenfilmpjes maar klaagde dat de stem van Lucky Luke niet hetzelfde klonk als in het boek ..
Ik geef jullie nu al op een briefje dat deze strip stof zal doen opwaaien. Voordat ik eraan begon wist ik al dat ik sommigen onder jullie heftig zou gaan shockeren. Het is immers per definitie onmogelijk júllie Bob Evers te vertalen naar een strip, voornamelijk omdat er net zoveel interpretaties bestaan als dat er lezers zijn. Wat jullie straks gaan zien, wordt dus de interpretatie van slechts één lezer, ikzelf namelijk. Mijn keuzes, mijn beslissingen.
Daarnaast stelt het stripmedium volkomen eigen eisen. Niet alleen moet er bijvoorbeeld in dialogen flink worden gesneden en weggelaten - ik heb per slot maar 45 paginaatjes en geen 189 -, ook moet alles van tekst naar beeld worden omgezet en dan telkens zo verantwoord mogelijk geïnterpreteerd worden. Soms biedt de moedertekst geen uitsluitsel. Als tekenaar kies ik dan voor het meest heldere bééld.

Voorbeeldjes:

• Welke kleur heeft die oude Packard eigenlijk? Willy van der Heide zegt daar niets over. Ik kan 'm niet zonder kleur laten, dus moet ik iets kiezen. Omdat het eerste deel van het boek 's nachts speelt en de Ford Consul als donkergrijs wordt omschreven koos ik een lichte en met donkergrijs contrasterende kleur. Ik heb 'm beige gemaakt.
• Zo'n spotlight op de Consul. Zit dat bovenop de auto of juist binnen, achter de achterruit? Wordt nergens duidelijk in de tekst. Hier kies ik voor het spotlight aan de buitenkant van de wagen. Dat is grafisch duidelijker in bijvoorbeeld afstandplaatjes en silhouetjes en communiceert het idee van zo’n aparte, extra lamp duidelijker dan iets binnenin.
• Trekt Arie volgens het verhaal op pagina 63 [in de pocketuitgave; in de hardcovereditie p. 69 - red.] een leren jack aan, wanneer trekt-ie het dan weer uit (binnen, slapen gaan?) als de tekst dat niet meldt? Of houdt hij het gewoon aan? Hoe kouwelijk zijn onze jongens eigenlijk in die warme oktoberdagen?

Uiteindelijk maak ik geen slaafse navolging van het boek van Van der Heide. Ik wil een lekkere strip maken voor een groot publiek. Een strip met een hoog 'woensdagmiddaggehalte'. Niet alléén voor de Bob Eversfans, maar juist ook voor al die mensen die de boeken van Willy van der Heide nog niet kennen.

Het belangrijkste is natuurlijk om de jaren vijftig sfeer te treffen. Die tijd heb ik zelf natuurlijk niet bewust meegemaakt, dus ook hier betreft het weer mijn invulling van die tijd, gebaseerd op films, boeken en overlevering. Overigens ook als ik een strip over mijn eigen tijd zou maken, gaat het nog steeds over hoe ik die ervaar. Documentatiemateriaal is natuurlijk heel belangrijk. Een aantal aardige fans heeft me gelukkig geholpen, maar veel moet ik ook nog zelf bij elkaar zoeken, vooral vanwege de tijdsdruk. Als er nog lezers zijn die beschikken over goed documentatiemateriaal, kunnen ze zich misschien melden bij de redactie van de Nieuwsbrief. Wellicht kan die dat dan weer aan mij doorspelen. [Opmerking van de redactie: als lezers willen meewerken met het opsporen van documentatiemateriaal, zal de redactie graag als intermediair optreden. Stuur hiervoor een e-mail naar de internetredactie]

Dat zal ik even overleggen met de albumuitgever.